Ιησούς Χριστός Μύθος ή Πραγματικότητα;

Η ΚΔ αποτελείται από 27 διαφορετικά συγγράματα, γραμμένα όλα τον 1ο αιώνα μ.Χ., από οκτώ τουλάχιστον διαφορετικούς συγγραφείς, που όλοι ήταν ή αυτόπτες μάρτυρες της ζωής του Χριστού ή είχαν συναναστροφή με αυτόπτες μάρτυρες. Όλα τα βιβλία με εξάιρεση τα γραπτά του Ιωάννη, γράφτηκαν πριν το 70 μ.Χ. δηλαδή σε λιγότερο από 40 χρόνια από τον θάνατο και την ανάσταση του Χριστού. Αυτό σημαίνει ότι και οι μνήμες ήταν ακόμη νωπές, αλλά και ότι υπήρχαν πολλοί αυτόπτες μάρτυρες ζωντανοί για να επιβεβαίωνουν αυτά που έγραφαν οι απόστολοι.

Μπορεί βέβαια να πει κανείς ότι τα συγγράμματα της ΚΔ δεν είναι αξιόπιστα επειδή όλα τα έγραψαν Χριστιανοί και ήταν συμφωνημένοι να γράψουν αυτά που έγραψαν. Έχουμε δηλαδή μπροστά μας, υποτίθεται, μια στημένη σκευωρία.

Αυτή η άποψη, αν και συνηθισμένη σε άθεους και εχθρούς του Χριστιανισμού, είναι απλοϊκή και μάλλον ανόητη. Τα συγγράματα της ΚΔ έχουν το καθένα διαφορετική χροιά και οπτική γωνία. Πάρε για παράδειγμα τα τέσσερα ευαγγέλια. Αν και περιγράφουν παρόμοια περιστατικά έχουν αρκετές φαινομενικές αντιφάσεις. Λέω φαινομενικές γιατί με προσεκτική μελέτη όλες λύνονται σχετικά εύκολα. Δεν υπάρχει ούτε μια πραγματική αντίφαση. Αλλά το γεγονός και μόνο ότι υπάρχουν φαινομενικές αντιφάσεις δείχνει ότι δεν υπήρχε καμία συνομοσία να πουλήσουν παραμύθι. Αν υπήρχε συνομοσία μεταξύ τους, τα γραπτά τους θα ήταν όλα στρωτά και σε πλήρη ουσιαστική και φαινομενική αρμονία. Όλοι οι σοβαροί ιστορικοί, ακόμη και αυτοί που δεν πιστεύουν στον Χριστιανισμό, παραδέχονται για την αληθινότητα της ΚΔ και της ύπαρξης του Χριστού.

Πέρα από τα 27 συγγράμματα της ΚΔ έχουμε και πάμπολες μαρτυρίες εκτός Αγία Γραφής. Παραθέτω μερικές.

Ο Ιώσηπος ήταν Ιουδαίος ιστορικός που στον πόλεμο του 67 μ.Χ. τάχθηκε με το μέρος των Ρωμαίων. Έγραψε δύο μεγάλλα συγγράματα για την ιστορία του Ισραήλ και εκεί αναφέρει τον Ιησού ως ιστορικό πρόσωπο. Αναφέρει επίσης ότι έκανε θαύματα, αναφέρει τους μαθητές, ακόμη και την ανάσταση, αν και κάποιοι ιστορικοί αμφιβάλλουν για την γνησιότητα των αναφορών του στην ανάσταση.

Στο Βρετανικό Μουσείο υπάρχει ένα γράμμα κάποιου φιλοσοφίζωντος ειδωλολάτρη Χαναναίου ονόματι Μαρά Μπαρ Σεραπίον προς τον γιό του. Γραμμένο στο δεύτερο μισό του 1ου αιώνα μ.Χ. αναφέρει για τον σοφό «βασιλιά» των Ιουδαίων που τον σκότωσαν μεν οι Ιουδαίοι, αλλά που συνεχίζει να ζει στη διδασκαλία των μαθητών του. Η αναφορά του είναι σημαντική γιατί δεν ήταν ούτε Χριστιανός ούτε Ιουδαίος.

Ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος στο έργο του «Χρονικά» αναφέρει σχετικά με τους Χριστιανούς ότι ο Νέρωνας τους κατηγόρησε για τη φωτιά (64 μ.Χ.) στη Ρώμη για να καλύψει τις υποψίες των Ραμαίων ότι ο ίδιος είχε κάψει την πόλη. Έπειτα αναφέρει ότι ο Πιλάτος είχε στραυρώσει τον ιδρυτή του Χριστιανισμού, τον Χριστό. Δύο πράγματα εδώ μας απασχολούν. Πρώτο, ο Τάκιτος αναφέρει τον Χριστό και την στραύρωση του. Δεύτερο, επιβεβαιώνει ότι το 64 μ.Χ. ο Χριστιανισμός είχε ήδη απλωθεί μέχρι τη Ρώμη. Πως θα μπορούσε να υπάρχει Χριστιανισμός αν δεν υπήρχε ο Χριστός ως ιστορικό πρόσωπο;

Ο Σουετώνιος αναφέρει μια ταραχή ανάμεσα στους Ιουδαίους της Ρώμη εξαιτίας του Χρηστού. Το γεγονός ότι έγραψε το όνομα του Χριστού λάθος (με «η» αντί με «ι»), οδηγεί κάποιους να αμφιβάλουν ότι αναφέρεται πραγματικά στον Χριστό. Από την άλλη, δεν υπήρχε κανείς γνωστός Ιουδαίος με το όνομα Χρηστός οπότε το πιθανότερο είναι ότι ο Σουετώνιος αναφερόταν στον Χριστό, αλλά μη έχοντας δει το όνομα γραμμένο υπέθεσε λανθασμένα ότι ήταν Χρηστός. Βλέπεις, το Χρηστός, που σημαίνει «χρήσιμος, καλός» ήταν συνηθισμένο όνομα σε δούλους. Αντίθετα, όνομα Χριστός δεν υπήρχε (Χριστός δεν είναι όνομα αλλά τίτλος, Χριστός = χρισμένος). Οπότε ο Σουετώνιος άκουσε Χριστός και γνωρίζοντας μόνο το Χρηστός έγραψε ανάλογα υποθέτονας ίσως ότι ο «Χρηστός» ήταν ένας δούλος που επαναστάτησε.

Σήμερα σώζονται πολλά συγγράμματα αρχαίων Χριστιανών και Ιουδαίων και επειδή δεν γνωρίζουμε τους αληθινούς συγγραφείς αλλά αντ’ αυτών φέρουν ονόματα άλλων, ονομάζονται Ψευδεπίγραφα. Σε αυτά υπάρχουν δεκάδες ξεκάθαρες ή κεκαλυμμένες αναφορές στον Χριστό και τη ζωή του.

Το Μίσνα και το Ταλμούδ είναι ογκώδεις συλλογές ραββινικών κανόνων και λεγομένων από τον 1ο μέχρι και τον 5ο αιώνα μ.Χ. Έχουν πολλές αναφορές στους Χριστιανούς και στον Χριστό πάντα σε εχθρικό τόνο. Ο Χριστός, για παράδειγμα, ονομάζεται Μπεν Παντέρα, υιός του/της Παντέρα, παράφραση του επίθετου παρθένα. Επίσης οι ραββίνοι έλεγαν μεταξύ άλλων, ότι ο Χριστός έκανε θαύματα, ότι είχε πάει στην Αίγυπτο, ότι πέθανε την ημέρα πριν το Πάσχα και ότι η μητέρα του λεγόταν Μαριάμ. Επιβεβαιώνουν λοιπόν πολλές από τις λεπτομέριες που δίνονται στα ευαγγέλια.

Το Τολεδότ Γεσού είναι ιουδαϊκό σύγγραμα του 4ου-6ου αιώνα μ.Χ. αν και οι παραδόσεις που καταγράφει είναι αρχαιότερες, ίσως και από τον 1ο ή 2ο αιώνα. Σκοπός του Τολεδότ είναι να κοροϊδέψει ή να κακολογήσει τον Χριστό. Το παράδοξο είναι ότι στη διαδικασία, επιβεβαιώνει σχεδόν όλες τις κύριες πληροφορίες που μας δίνουν τα ευαγγέλια. Έτσι, ο Χριστός ήταν από τη φυλή του Ιούδα, τον «πατέρα» του τον λέγαν Ιωσήφ, τη μητέρα Μαριάμ, το όνομα του ήταν Ιησούς, προερχόταν από τη Βηθλεέμ, είχε συζητήσεις με τους ραββίνους ενώ ήταν ακόμη παιδί, έκανε θαύματα, είχε μαθητές που τον θεωρούσαν Μεσσία.

Το Συνέδριο των Ιουδαίων αποφάσισε να τον συλλάβει, ο Ιησούς δεν αντιστάθηκε, κάποιος Ιούδας Ισκαριότο τον πρόδωσε, του φόρεσαν αγκάθινο στεφάνι, του έδωσαν ξύδι για να πιεί, τον θανάτωσαν την ημέρα πριν το πάσχα που εκείνο το έτος έπεφτε Σάββατο (ακριβώς όπως στο ευαγγέλιο του Ιωάννη), και ότι ο τάφος του ήταν άδειος την τρίτη ημέρα. Μετά από αυτό οι μαθητές πήγαν σε πολλές χώρες για να κηρύξουν το ευαγγέλιο. Αν εξαιρέσουμε τον εχθρικό τόνο, οι λεπτομέριες επιβεβαιώνουν την εξιστόρηση των ευαγγελίων σε μεγάλο βαθμό.

Πέρα από την ΚΔ και τις μη Χριστιανικές πηγές που ανέφερα παραπάνω, υπάρχουν δεκάδες άλλες Χριστιανικές μαρτυρίες και συγγράματα από τον 1ο αιώνα και μετέπειτα από όλες τις χώρες της Μεσογείου που αναφέρονται στον Χριστό ως ιστορικό πρόσωπο.

Η αρχαιολογική σκαπάνη έχει φέρει στο φως αρκετά ενδιάφεροντα ευρήματα. Έχει βρεθεί μια επιγραφή με το όνομα του Πιλάτου, η σαρκοφάγος του Καϊάφα, ενδείξεις ότι έγινε η απογραφή που αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς, αναφορές στον Ηρώδη και τον κτηνώδη χαρακτήρα του, τα απομηνάρια ενός σταυρωμένου που δείχνει ότι η σταύρωση ήταν συνηθισμένος τρόπος εκτέλεσης εκείνη την εποχή, και αρκετά άλλα. Ευρήματα για τον ίδιο τον Χριστό δεν έχουν βρεθεί για τον απλό λόγο ότι όσο ζούσε ο Χριστός ήταν ένας απλός και φτωχός ραββίνος.