Συζήτηση – πως να γίνεται εποικοδομητικά

Για να υπάρξει μια εποικοδομητική συζήτηση σε θρησκευτικά, πολιτικά, προσωπικά ή άλλα θέματα, πρέπει να τηρούνται ορισμένοι κανόνες όπως:

Με σεβασμό

Τα κίνητρά μας σε μια εποικοδομιτική συζήτηση θα πρέπει να είναι να βρεθεί η αλήθεια και η ορθή λύση, ερμηνεία, εξήγηση, αιτία κ.τ.λ. Αντίθετα τα κίνητρά μας δεν πρέπει να είναι: α) να αποσπάσουμε το θαυμασμό για τις γνώσεις μας, β) να επιβάλλουμε αυτά που μας συμφέρουν προσωπικά και γ) να επιβάλουμε τις θέσεις του δικού μας θρησκευτικού δόγματος, πολιτικού κόμματος, ιδεολογίας κ.τ.λ., ακόμη και όταν γνωρίζουμε ότι δεν είναι ορθά ή δίκαια.

Δεν μονολογούμε

Δεν μονολογούμε, μακρολογούμε ή επαναλαμβάνουμε πάντοτε τα ίδια με διαφορετικούς τρόπους. Είμαστε καλοί ακροατές και δεν διακόπτουμε τους άλλους αν δεν μακρολογούν. Ακούμε με προσοχή το τι λεν. Όσα λάθη κι αν πουν, μπορεί να πούν και κάτι το ορθό και δεν πρέπει να απορρίπτουμε γενικά το λόγο τους. Όταν κάνουν λάθη δεν περηφανευόμαστε ότι μόνο εμείς ξέρουμε. Ίσως σε κάτι άλλο να γνωρίζουν αυτοί καλύτερα, εφόσον δεν είμαστε θεοί για να τα γνωρίζουμε όλα εμείς. Ο Θεός όταν θέλει να μας αποκαλύψει μια αλήθεια ή μια λύση, ερμηνεία, εξήγηση, κίνδυνο κ.ά., μπορεί να μας φωτίσει και να το στείλει άμεσα σε μας, ή μέσω άλλου. (Να εμπνεύσει το συνομηλιτή μας, ασχέτως αν αυτός δεν είναι ειδικός σε κάποιο τομέα, ενώ εμείς να είμαστε). Επομένως δεν πρέπει να είμαστε αλαζόνες και να μη δεχόμαστε κάτι που είναι ορθό, διότι το βρήκε άλλος.

Επιτρέπεται το “δεν ξέρω”

Δεν δίνουμε απαντήσεις όταν δεν γνωρίζουμε, αισθανόμενοι υπεύθυνοι ότι σε όλα πρέπει να δώσουμε απαντήσεις. Και ότι όλα πρέπει να τα γνωρίζουμε. Αν δεν είμαστε βέβαιοι για κάτι δεν διστάζουμε να χρησιμοποιήσουμε τις λέξεις «ίσως, μάλλον κ.τ.λ.» και όχι να μιλάμε απόλυτα.

Δεν συναγωνιζόμαστε για το ποιος θα πει το πιο ορθό, έξυπνο ή θα παρουσιάσει τις περισσότερες γνώσεις.

Παραδεχόμαστε αν έχουμε λάθος

Αν μας αποδείξουν το λάθος μας το παραδεχόμαστε. Αυτό είναι ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά ενός καλού συνομιλητή. Για κάποιους είναι μεγάλη θυσία και ανεπίτρεπτο να παραδεχθούν το λάθος τους. Θεωρούν ότι έτσι θα μειωθούν, ενώ αντίθετα μειώνονται όταν δεν παραδέχονται το λάθος τους. Τις πλείστες φορές όταν παραδεχθούν το λάθος τους, απλώς κλείνει και ξεχνιέται το θέμα. Υπάρχουν φορές που εμείς ευθυνόμαστε όταν δεν παραδέχονται το λάθος τους οι συνομιλητές μας. Όταν γνωρίζουν ότι έχουμε τη συνήθεια να φερόμαστε αλαζονικά όταν αποδειχθεί ότι εμείς είχαμε δίκαιο.

Όχι αντιλογία

Δεν είμαστε το πνεύμα της αντιλογίας και διαφωνούμε σε όλα, απλώς για να διαφωνούμε. Οι άνθρωποι διαφωνούν για να διαφωνούν όταν: α) θέλουν να εξυψώσουν τον εαυτό τους και να μειώσουν τον άλλο, λέγοντάς του ότι είναι λανθασμένα αυτά που λέει, β) τον ζηλεύουν, γ) θέλουν να τον κοροϊδέψουν, δ) θέλουν να τον εκδικηθούν ή να τον εκνευρίσουν και ε) αυτός που διαφωνεί για να διαφωνεί, μπορεί να είναι στρυφνός διότι νιωθεί άσχημα, όχι κατ’ ανάγκην με τον συνομιλητή του, αλλά για διάφορα άλλα προβλήματα που έχει στη ζωή του και βγάζει την πίκρα του απλώς με το να διαφωνεί για να διαφωνεί. Σε αυτόν που είναι το πνεύμα τις αντιλογίας, αν του υποδείξουμε το λάθος του και δεν διορθωθεί, τότε αποφεύγουμε να συζητούμε μαζί του, εφόσον ουδέποτε θα φθάνουμε σε ένα θετικό αποτέλεσμα συζητώντας μαζί του.

Μην υψώνεις φωνή

Δεν υψώνουμε το τόνο της φωνής μας. Τις πλείστες φορές, όταν μιλάμε ψύχραιμα, τότε παρασύρουμε και το συνομιλητή μας να μιλάει ψύχραιμα. Βρίσκουμε έτσι μια λύση σε αυτό που συζητάμε. Κάποιοι καταλαβαίνουν μόνο όταν τους φοβερίζουν και τους απειλούν. Φυσικά αυτές τις μεθόδους μπορούν να τις χρησιμοποιούν κάποιοι όταν θέλουν να εξαναγκάσουν έναν να κάνει κάτι. Και όχι να πιστέψει κάτι και να θεωρεί ορθό αυτό που του λένε, π.χ. μια θρησκευτική ή ιδεολογική τους θέση.

Αν απαντήσουμε το τηλέφωνό μας είμαστε σύντομοι. Το πόσο εκνευριστικό και αγενές είναι να μιλάμε εμείς συνεχώς στο τηλέφωνο, μπορούμε να το αντιληφθούμε όταν βρεθούμε με κάποιον να μιλήσουμε, και αυτός μιλάει συνεχώς στο τηλέφωνο με άλλους για πράγματα που δεν είναι επείγοντα.

Όχι ειρωνεία

Δεν προβαίνουμε σε ειρωνείες, κοροϊδίες, χαρακτηρισμούς και υβρισίες. Ακόμη κι αν έχουμε δίκαιο στις απόψεις μας, χάνουμε το δίκαιό μας, όταν βρίσουμε τον άλλον. Αυτός θα χρησιμοποιήσει το ότι τον βρίσαμε για να επισκιάσει την ορθότητα των απόψεών μας σε αυτό που συζητήσαμε και θα επικεντρώνεται και θα προβάλλει μόνο το ότι τον βρίσαμε. Δεν κατηγορούμε συνεχώς τους άλλους ή αναφέρουμε συνεχώς το όνομα της θρησκείας, του δόγματος κ.τ.λ. που ανήκουν, ή την ονομασία των ιδίων που φέρουν ως ανήκοντες κάπου, αλλά μιλάμε αόριστα χωρίς χαρακτηρισμούς. Αν δεν αποφεύγουμε τα πιο πάνω, τότε θα λάβουν και οι ίδιοι επιθετική στάση, ή θα αποφεύγουν να ξανασυζητήσουν μαζί μας.

Πες μας τη γνώμη σου για το άρθρο: Εποικοδομητική συζήτηση.

Επιστροφή στην αρχική σελίδα.