Το Χάρισμα των Γλωσσών

Η Ημέρα της Πεντηκοστής ήταν μία από τις επίσημες γιορτές και πολλά πλήθη από διάφορες περιοχές συνέρρεαν στην Ιερουσαλήμ. Όταν το Πνεύμα δόθηκε στους αποστόλους, αυτοί βγήκαν και άρχισαν να κηρύττουν. Σε μικρό χρονικό διάστημα μαζεύτηκε ένα πλήθος αρκετών χιλιάδων από διάφορες περιοχές και εθνικές ομάδες. Ο Λουκάς αναφέρει τουλάχιστον 15 εθνότητες οι οποίες μιλούσαν τις δικές τους γλώσσες.

Πως θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν οι απλοί ψαράδες απόστολοι με όλους αυτούς; Την απάντηση έδωσε το Πνεύμα με το χάρισμα των γλωσσών. Διαβάζουμε: «Και έγιναν όλοι πλήρεις από το Άγιο Πνεύμα, και άρχισαν να μιλούν ξένες γλώσσες, όπως το Πνεύμα έδινε σ’ αυτούς να μιλούν» (Πράξεις 2:4).

Ο Λουκάς προσθέτει: «Και καθώς έγινε αυτή η φωνή, το πλήθος συγκεντρώθηκε και συνταράχθηκε· επειδή, τους άκουγαν κάθε ένας ξεχωριστά να μιλούν στη δική του γλωσσική διάλεκτο» (Πράξεις 2:6).

Και: «Και όλοι εκπλήττονταν και θαύμαζαν, λέγοντας αναμεταξύ τους: Δέστε, όλοι αυτοί που μιλούν δεν είναι Γαλιλαίοι; Και πώς εμείς τούς ακούμε, κάθε ένας, στη δική μας γλωσσική διάλεκτο στην οποία γεννηθήκαμε;» (πράξεις 2:7-8).

Το χάρισμα των γλωσσών λοιπόν ήταν ένα χάρισμα καθαρής αποτελεσματικής επικοινωνίας. Οι Ιουδαίοι απόστολοι μπορούσαν με το χάρισμα αυτό να επικοινωνήσουν με τις διάφορες εθνότητες στη δική τους γλώσσα.

Υπάρχουν σήμερα πολλές εκκλησίες, Πεντηκοστιανές ή χαρισματικές, που πιστεύουν ότι έχουν το ίδιο χάρισμα που δόθηκε την Πεντηκοστή. Το ονομάζουν, γλωσσολαλιά. Αν όμως κοιτάξουμε προσεκτικά, η σύγχρονη γλωσσολαλιά των Πεντηκοστιανών σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το χάρισμα των γλωσσών που έδωσε το Άγιο Πνεύμα αλλά τουναντίον είναι ακριβώς το αντίθετο!

Ενώ το χάρισμα που έδωσε το Άγιο Πνεύμα ήταν η ικανότητα να μιλούν σε διαφορετικές γλώσσες που δεν είχαν διδαχθεί, ένα χάρισμα δηλαδή καθαρής επικοινωνίας, στη λεγόμενη γλωσσολαλιά σήμερα έχουμε μία αίθουσα όπου όλοι μιλούν ελληνικά, και σηκώνεται κάποιος και μιλάει ακατανόητα.

Το ένα λοιπόν ήταν χάρισμα καθαρής επικοινωνίας. Το άλλο επίδειξη μη επικοινωνίας! Ακρiβώς το αντίθετο! Δεν επιθυμούμε να κρίνουμε κανέναν, αλλά είναι καλό να έχουμε καθαρή κατανόηση των πραγμάτων. Για τη σύγχρονη γλωσσολαλιά, μπορείς να διαβάσεις εδώ.

Κάποτε επισκέφθηκα μία εκκλησία Πεντηκοστιανών. Στο τέλος με πλησίασε ένας πρεσβύτερος και αφού με ρώτησε αν πιστεύω στο Χριστό με ρώτησα αν έχω το χάρισμα των γλωσσών. Απάντησα απαριθμώντας τις λίγες ξένες γλώσσες που ξέρω. Μου εξήγησε ότι δεν εννοούσε αυτό, αλλά αν είχα το «χάρισμα».

«Να σε ρωτήσω κάτι» του είπα. Αν έρθει κάποιος Γερμανός ομιλητής, και ας υποθέσουμε ότι κανένας από την εκκλησία δεν γνωρίζει γερμανικά, θα μπορέσει ο Γερμανός ομιλητής να σταθεί στο βήμα και να σας μιλήσει στα ελληνικά; «Όχι,» μου απάντησε. «Θα μπορέσει κάποιος να τον μεταφράσει;» «Όχι,» ήρθε πάλι η απάντηση.

«Μα αυτός ακριβώς έγινε την Πεντηκοστή» του είπα. «Άλλο αυτό που έγινε την Πεντηκοστή, άλλο αυτό που κάνουμε εμείς,» ήρθε η απάντηση.

Δεν είναι ειρωνεία, να χρησιμοποιείται ο τίτλος Πεντηκοστιανός υπονοώντας ότι υπάρχουν τα χαρίσματα της Πεντηκοστής, αλλά στην πράξη το χάρισμα της Πεντηκοστής να μην έχει καμία σχέση με το «χάρισμα» των Πεντηκοστιανών;

Οπότε μπορούμε να μιλούμε για το αυθεντικό χάρισμα των γλωσσών που έδωσε το Άγιο Πνεύμα στην Πεντηκοστή, και το σύγχρονο «χάρισμα» που δεν έχει καμία σχέση με την Πεντηκοστή.

Το χάρισμα των γλωσσών δεν ήταν μόνο η ικανότητα να κηρύττουν το ευαγγέλιο σε άλλες γλώσσες. Ήταν επίσης να το κηρύττουν καθαρά και με δύναμη και στη δική τους γλώσσα, να μιλούν δηλαδή σωστά στη δική τους γλώσσα:
«Και βλέποντας την παρρησία τού Πέτρου και του Ιωάννη, και καθώς πληροφορήθηκαν ότι είναι άνθρωποι αγράμματοι και ιδιώτες, θαύμαζαν, και τους αναγνώριζαν ότι ήταν μαζί με τον Ιησού» (Πράξεις 4:13).

Το Άγιο Πνεύμα λοιπόν, με το χάρισμα των γλωσσών «έλυσε την γλώσσα» των αποστόλων, να μιλούν όχι μόνο ξένες γλώσσες, αλλά και τη δική τους με παρρησία και καθαρότητα.